top of page

actua: venetië

Venetië is een stad in het noordoosten van Italië , het is de hoofdstad van Veneto. waarvan de naam Venetië precies vandaan kom weten ze niet zeker, Een verband met het Latijnse werkwoord venire (komen) of (Slo)venië lijken onwaarschijnlijk. Mogelijk is er een verband met het Latijnse woord venetus, dat "zeeblauw" betekent. Bijnamen van Venetië zijn onder meer "stad van het water" en "stad van de bruggen".

Venetië is vooral bekend door de vele kanalen omdat Venetië op water staat en aan het zinken is door de toeristische cruisschepen. De Lagune van Venetië is een lagune met onder meer de volgende eilanden: Murano, toecello, Burano, lido, Guidecca, San Giorgio Maggiore en Pellestrina.en Venetië heeft verschillende wijken: santa Croce, San polo, Cannaregio, 

​

Dorsoduro, Castello en San Marco. kenmerken: cultuur gericht (kerken, paleizen, bruggen en musea) er is geen verkeer alleen maar te voet en met de boot

Een biënnale is een tweejaarlijkse kunstmanifestatie. Een tentoonstelling voor beeldende kunst, soms ook een film- of theaterfestival. er doen meer dan 90 landen aan mee en dit jaar is de 58ste editie dit jaar doen er ook nieuwe landen aan me zoals Madagascar. De kunstbiënnale wordt in de oneven jaren gehouden en de architectuurbiënnale in de even jaren. Het filmfestival wordt jaarlijks gehouden. De eerste Biënnale van Venetië werd in 1895 gehouden. In de oorlogsjaren waren er langere tussenpauzes. Er is tegenwoordig een onderscheid aangebracht in de verschillende kunstdisciplines: beeldende kunst, architectuur, muziek, theater en dans.

De Gouden Leeuw (Leone d'Oro) is een Italiaanse filmprijs die ieder jaar wordt uitgereikt tijdens het Filmfestival van Venetië.

Het Belgisch Paviljoen van de 58e Biënnale van Venetië loopt van 11 mei tot 24 november 2019, en wordt dit jaar ingenomen door MONDO CANE, een tentoonstelling van het Brusselse kunstenaarsduo Jos de Gruyter en Harald Thys gecureerd door Anne-Claire Schmitz. De tentoonstelling MONDO CANE kan gezien worden als een folklore museum waarin de menselijke figuur wordt uitgestald. De bewoners van het paviljoen zijn doofstom, lijkbleek en angstig. De repetitieve handelingen die ze verrichten, zijn louter formeel en leiden tot een reeks gekunstelde figuren die de bezoekers aanzetten de gehele vertoning te interpreteren als een curiosum, gealiëneerd van de hedendaagse realiteit. De tentoonstelling omvat een twintigtal poppen, waarvan de meeste geautomatiseerd zijn en 4 grote ingekleurde lijntekeningen met pastorale   andschapstaferelen. De centrale ruimte van het paviljoen, waartoe de bezoeker vrijelijk toegang heeft, wordt bevolkt door ambachtslieden – een sitarspeler, een pottenbakster, een pizzamaker, een breister, een spinster, een messenslijper en een troubadour – die plichtsgetrouw en onafgebroken hun ambacht uitvoeren. De met stalen traliewerk afgesloten zijruimten van het paviljoen worden bewoond door schurken, zombies, dichters, psychopaten, gekken en marginalen. Deze twee werelden bestaan samen in hetzelfde paviljoen maar zijn zich niet bewust van elkaar. Ze raken elkaar niet, de scheiding is compleet. In dit tweedelig universum leeft een constante psychose.

Luc Tuymans is een Belgische kunstschilder. Hij werkt in Antwerpen. Hij is gehuwd met Carla Arocha, een kunstenares uit Venezuela. Tuymans' werk is figuratief. Hij schildert onbehaaglijke bijna monochrome doeken, soms in vale kleuren. Hij maakt daarbij gebruik van fotografische methodes zoals afsnijding, kadrering, sequentionering en extreme close-up.

Met een filmische blik beeldt hij sterk politiek beladen onderwerpen af: een lampenkap (uit Buchenwald), een kapot poppenlijfje, een rokzoom en een been, een uitsnede van een lichaam of een gezicht (reeks Der diagnostische Blick, 1992). Een aantal schilderijen refereert aan het onverwerkte verleden: de Holocaust (Gaskamer, 1986), het Belgische kolonialisme (Leopard, 2000 en Mwana Kitoko, 2001), het Vlaams-nationalisme (de IJzertoren, nieuw rechts in Vlaanderen Heimat, 1995). Ook het conservatisme in de Verenigde Staten met The Heritage, 1995-1996 en de kerk via The Passion 1998-99 en Les Revenants, 2007 zijn thema's in zijn werk.

Tuymans koestert een fundamenteel wantrouwen tegen de waarheidswaarde van beelden. Zijn schilderijen noemt hij 'authentieke vervalsingen'. Tegenover de gemakkelijke transparantie van de alomtegenwoordige, snel opgenomen beelden in media en reclame, plaatst hij zijn desoriënterende schilderijen. Volgens Tuymans is een volwaardig psychologisch portret van een individu onmogelijk. Vandaar dat de kadrering van zijn portretten vaak onvolledig is.

bottom of page